Sprookjesland

Na een heerlijke nacht gevuld met stilte, brak de morgen met zonnestralen en fluitende vogels aan. Voor Marjolein het moment om de hardloopschoenen aan te trekken om een rondje te gaan lopen in het National Park. Wat een belevenis om hier je 'rondje' te mogen lopen. Geen I-Pod ondersteuning nodig om de nodige kilometers te maken, onder luid 'gejuich' van de vogels en andere dierengeluiden, lukte het om de bergen op en af te rennen. Thuisgekomen onder de douche gesprongen en daarna het ontbijt verzorgd. Deze dag zou een dag met wisselvallig weer worden volgens de Zweedse Peter Timofeeff dus op goed geluk na het ontbijt de wandelschoenen aangetrokken en de fotocamera's in de tas op de rug op zoek naar de eerste mooie 'natuurplaatjes'. Gewapend met plattegronden zouden we vandaag een rustige hike gaan doen. Maar 1,7 kilometer richting Tjarnvallen "magic water"...dat moesten we natuurlijk gezien hebben...iets met water dus. Nadat we de eerste stappen in het bos hadden gezet werden we door complete aanvalsploegen van muggen en andere insecten gewaarschuwd dat we 'iets' vergeten waren mee te nemen...anti-insecten middelen, wel had Marjolein de Azaron creme meegenomen...nou ja, konden we in ieder geval iets doen als het kwaad al was geschied. ;-) Op een zeker moment hadden we in de gaten dat als we maar flink doors zouden stappen, we het minst last zouden hebben van onze ongewenste vrienden. De wereld waar wij instapten was er één uit een boekje...'t leek hier wel gephotoshopt. Prachtige grote bomen, planten, vogels, paddestoelen, bloemen en mossen (813 soorten in allerlei kleuren -felrood tot gifgroen- en patronen). Een zeldzaam aanwezigheid van bepaalde mossoorten in deze unieke leefomgeving is te danken aan het feit dat de elanden niet aan deze kant van het park voorkomen. De elanden zijn dol op mossen (rendiermos...). De lucht is hier zodanig dat deze zeldzame mossoorten hier overal kunnen groeien. Overal waar je kijkt zie je wel een mossoort. Erg bijzonder om te zien. Na de eerste "wow" momenten baanden we ons een weg door het bos richting het 'magic water'. De bospaden zijn hier iets anders dan we thuis en op andere plekken in de wereld gewend zijn geweest. Het principe van een bordje of kleur volgen is hetzelfde maar de omstandigheid van het pas wijkt wel af...we waren blij met onze B-klasse gore-tex wandelschoenen. Losse rotsstukken, drassige en gladde stukken ondergrond, takken, wortels, en zelf je weg volgen door en over mosgronden was een avontuur op zich. Wel dient gezegd te worden dat de 'paden' zich niet langs steile rotsgronden of andere gevaarlijke omstandigheden zich bevonden. In het ergste geval zou je soms een nat pak halen...Geen gevaarlijke capriolen dus. Eindelijk hoorden we water...we waren dichtbij de Tjarnvallen. En dan opeens gekletter van een waterval...erg mooi. Jammer dat de zon zich niet liet zien om een nog mooier sfeertje te creeeren. De gekleurde paaltjes leidden ons langs het water weer omhoog richting de ´uitgang´. Wij vonden het een raar idee dat wij als enige daar naar de prachtige waterval stonden te kijken...geen enkele andere toerist, alleen wij en de natuur. Een moment om je even te beseffen dat we toch echt zuinig moeten zijn op moeder Aarde, want wat is ze toch mooi.
Na 1,7 kilometer te hebben gelopen bleek dat we er geen 24 minuten (normaal loop je ongeveer 5 km per uur) maar bijna 2 uur over te hebben gedaan! Goed om te weten als we willen beginnen aan een ander tochtje...misschien een fijne gedachte om te weten dat het hier niet donker wordt ´s nachts ;-)
Thuisgekomen, een heerlijke lunch gemaakt en na een uurtje relaxen wilden we nog even een kort wandelingetje maken. Jacqueline had vlakbij onze stuga aan de weg een bordje zien staan met daarop een kop koffie afgebeeld. Dit leek ons wel aantrekkelijk. Koffie drinken bij de locals met het mooiste uitzicht op het National Park. Leuk voor de namiddag. Dus trokken we weer het bos in op weg naar de koffie (en dit maal wel voorzien van de nodige anti-insecten middelen...). Het is bijna niet uit te leggen maar dit pad was er weer een die bijna niet te omschrijven valt. Een sprookjeswereld. Overal waar je keek was het groen. De bomen, maar hier ook weer de bodem. De gemarkeerde bomen leidden ons naar boven. Maar 1 km...ja die kennen we, maar toch na 1 km..."daar is de koffie". Nou nee, dit dachten wij niet. "Wat is dit nou?". Een oude boerderij met schuren dook plotseling op in het bos bovenop het hoogste punt. Als uit een Anton Pieck schilderij compleet met mohairschapen. Dit is een stap terug in de tijd. We hoorden stemmen uit het oude huis...Jacqueline trok de stoute schoenen aan en staptte naar binnen. En daar stonden ze...Inga en Sten, gekleed in oud Zweedse klederdracht. We werden hartelijk verwelkom geheten (in uitstekend Engels) en uitgenodigd om koffie (!) te drinken. Ondertussen keken we onze ogen uit. We deden echt een stap terug in de tijd. De meubels, het fornuis (houtkachel), de gehele inrichting...wat een plaatje. De gastvrouw bood ons cake (recept op internet te vinden), bulle (soort van koffiebroodje maar dan op z'n zweeds) en broodjes met verse geitenkaas aan. "Eat as much as you want." "Drink as much as you want." De gastvrouw vertelde honderduit over de bezoeken van belangrijke 'mensen' die, in vroegere tijden, op doortocht waren voor een bezoek aan de hoogste waterval van Zweden (Njupeskars, 93 meter hoogte). Zelfs de beroemde bioloog Linnaeus heeft hier overnacht. Ook is de boerderij het enige huis met uitzicht op de beroemde waterval. Inderdaad, in de verte is de waterval te 'zien'. Nou, na drie bakken koffie en de nodige zoetigheid zijn we na drie kwartier weer vertrokken. We waren weer een stuk wijzer over de omgeving en over de familie en de al eeuwen in het bezit zijnde boerderij en de daarbij behorende 50 ha bosgrond. Het was echt en bijzonder bezoekje aan dit stukje paradijs op aarde. (zie voor meer informatie over de boerderij: www.stenvallen.se)
De gastvrouw adviseerde ons de route door haar eigen bos terug te nemen (twee keer hetzelfde is toch niet leuk?...). Dus daar gingen we...over de drassige gronden door het dichtbegroeide bos. Wat een avontuur. We voelden ons net "Survivorman" (de Discovery-kijkers onder ons kennen hem zeker...). Jaqcueline ontdekte zelfs nog een verse footprint...van welk dier was het? Een ree, hert, vos, lynx of toch een beer. De Scandinavische bruine beer die hier in het bos leeft, is de meeste vredelievende beer ter wereld. Best fijn om te weten, tijdens onze reis in Noord-Amerika zijn wij behoorlijk bang gemaakt zijn met de daar gehanteerde bear-rules in de National Parks. Een heel regelement wat je allemaal niet en wel moet doen in het bos m.b.t. de beer. En hier in Zweden maakt niemand zich druk om de beer. De beer doet niets, is zelfs bang voor mensen. De laatste aanval van een beer op een mens (kind) in deze omgeving is van 156 jaar geleden. Respecteer de natuur zoals de natuur jou respecteert. Uiteindelijk stonden we weer op de weg...maar moesten we nu naar links of naar rechts. Gelukkig is Marjolein "surivor-woman in spé" en voorzien van een outdoor-horloge en volgens haar kompas moesten we 'toch echt naar rechts. Gelukkig was dit juist. Ons pad werdt gekruist door een vos die op zoek was naar iets te eten. Deze slimme vos had ons dus uiteindelijk ook naar 'huis' gebracht want de vos schijnt hier op het 'park' kind-aan-huis te zijn. Thuis direct aan de slag in de keuken. De gebakken aardappelen, hamburgers met uien en de doperwten met wortels waren heerlijk...nu aan de thee met 'n smaakje: 'Swiss Mountain'...nee, doe ons maar Swedisch Mountain! Wat een prachtig land!

Bedankt voor alle reacties. Leuk, leuk leuk! Tack zeggen ze hier. TACK!